Stille IC
Door: Hennie
09 Mei 2017 | Benin, Cotonou
Lieve allemaal,
Wat leuk dat er zoveel mensen meelezen en reageren, heel erg bedankt hiervoor.
In het begin had ik veel vrij maar dat is nu anders. Toch blijft er genoeg tijd over om andere dingen te doen want het huishouden is zo klaar! Zo ben ik meegeweest naar een boyshome waar elke woensdag een team heengaat om aandacht aan de jongens te geven. Het huis is klein en de jongens slapen met twee in een bed en dan 20 op een kamer. Maar alles beter dan op straat en de mensen doen wat ze kunnen om ze een betere toekomst te geven. Er werd een verhaal uit de bijbel verteld en wij waren allemaal onderdeel van de uitbeelding ervan. Dat is een leuke manier om ook goed te kunnen onthouden waar het over gaat. Het is ook heerlijk om te zien dat het spontaan ontstaat, geen voorbereidingen of kostuums naaien maar gewoon de rollen verdelen en beginnen.
Het werk blijft doorgaan en er komen nog steeds bijzondere mensen binnen. Adjitjadou is een meisje met een tumor in het gezicht maar het zorgt voor een hoog Calcium in haar bloed en dat kan gevaarlijk zijn. Dus moet er eerst gewerkt worden om dit te verlagen. Haar armen en benen zijn stokjes en het is een heel stil meisje. Ze is bij ons met haar vader en een oom omdat haar vader een taal spreekt die niemand van de vertalers spreekt en zo gaat alle communicatie via de oom die Frans spreekt. Na een lange voorbereiding is de tumor verwijderd en knapt ze langzaam op maar het Calcium blijft een bedreiging. Je ziet zo'n kind opbloeien en ze vindt het leuk om te spelen en om op de foto te gaan. Het eten is wel een probleem want ze lust ons eten niet, sorry Ad! Gelukkig is er een Engelse verpleegkundige die al 30 jaar hier woont en die een soort appelmoeshapje voor haar maakt. Dit mixt ze met sondevoeding en dat vindt Adjitjadou erg lekker. Inmiddels is ze met ontslag en komt af en toe voor controle terug.
Ik heb nog niet over dokter Parker verteld. Hij werkt hier al 30 jaar en je ziet hem in iedere aflevering van de documentaire The Surgeryship terugkomen. Het is een bijzonder aardige man die het direct ziet als er nieuwe verpleegkundigen zijn en dan even een praatje maakt. Hij is ook erg vriendelijk tegen de patienten en legt met engelengeduld uit wat de operatie inhoudt, wat hij gaat doen en wat ze kunnen verwachten. Het maakt iedere keer weer indruk op me.
Inmiddels ben ik wel gewend aan de drukte en herrie op de afdeling. Het gaat er soms luidruchtig aan toe en eigenlijk houdt niemand rekening met een pas geopereerde patient. Het mooie is dat niemand klaagt over lawaai of licht. Moeders met kinderen bemoeien zich met elkaars kinderen en borstvoeding geven gaat gewoon door. Af en toe ligt er een kleintje op de ICU aan de beademing door een bedreigde luchtweg door zwelling maar vaak niet langer dan een dag. Er zit een verpleegkundige naast om iedere beweging te corrigeren en op mijn verhaal van het fixeren van de handen wordt met ontzetting gereageerd. Dat dit nog bestaat! In Amerika is het de gewoonte dat er 2 verpleegkundigen zitten bij patienten met niervervangende therapie en beademing. Dus wij werken echt hard in Delft!
Ik ben benieuwd of er ook witte hechtingen zijn voor een donkere huid. Het is een hele uitdaging om de blauwe hechtingen te vinden en de plastisch chirurg maakt er een echt kunstwerk van, heel fijn en mooi. Mijn collega helpt me door er met een lamp op te schijnen en zo ontdek je soms toch nog ergens een blauw draadje.
Soms zit de patient uren in de spiegel te kijken hoe mooi het geworden is, dat is erg fijn want voor je zelf zou je ook het mooiste willen hebben en hier zijn ze al zo blij dat de tumor weg is.
Het duurt wel even voordat we foto's hebben van de afdeling want zelf mogen we geen foto's maken en de afgdeling communicatie moet ze eerst zien en dan vrijgeven. Maar ik heb er een paar en zal ze bijvoegen. Over 2 weken hebben we een volleybaltoernooi en doe ik mee met gezelligwe meiden. De strategie is dat de bal over het net moet want hij gaat nogal eens de andere kant op. Maar we hebben plezier en dat is ook veel waard. We genieten zeker nog van Afrika en vooral de warmte want de kou in Nederland is vreselijk. We kijken elke dag even journaal en zien dat het binnenkort gaat verbeteren.
Veel liefs uit Cotonou
Wat leuk dat er zoveel mensen meelezen en reageren, heel erg bedankt hiervoor.
In het begin had ik veel vrij maar dat is nu anders. Toch blijft er genoeg tijd over om andere dingen te doen want het huishouden is zo klaar! Zo ben ik meegeweest naar een boyshome waar elke woensdag een team heengaat om aandacht aan de jongens te geven. Het huis is klein en de jongens slapen met twee in een bed en dan 20 op een kamer. Maar alles beter dan op straat en de mensen doen wat ze kunnen om ze een betere toekomst te geven. Er werd een verhaal uit de bijbel verteld en wij waren allemaal onderdeel van de uitbeelding ervan. Dat is een leuke manier om ook goed te kunnen onthouden waar het over gaat. Het is ook heerlijk om te zien dat het spontaan ontstaat, geen voorbereidingen of kostuums naaien maar gewoon de rollen verdelen en beginnen.
Het werk blijft doorgaan en er komen nog steeds bijzondere mensen binnen. Adjitjadou is een meisje met een tumor in het gezicht maar het zorgt voor een hoog Calcium in haar bloed en dat kan gevaarlijk zijn. Dus moet er eerst gewerkt worden om dit te verlagen. Haar armen en benen zijn stokjes en het is een heel stil meisje. Ze is bij ons met haar vader en een oom omdat haar vader een taal spreekt die niemand van de vertalers spreekt en zo gaat alle communicatie via de oom die Frans spreekt. Na een lange voorbereiding is de tumor verwijderd en knapt ze langzaam op maar het Calcium blijft een bedreiging. Je ziet zo'n kind opbloeien en ze vindt het leuk om te spelen en om op de foto te gaan. Het eten is wel een probleem want ze lust ons eten niet, sorry Ad! Gelukkig is er een Engelse verpleegkundige die al 30 jaar hier woont en die een soort appelmoeshapje voor haar maakt. Dit mixt ze met sondevoeding en dat vindt Adjitjadou erg lekker. Inmiddels is ze met ontslag en komt af en toe voor controle terug.
Ik heb nog niet over dokter Parker verteld. Hij werkt hier al 30 jaar en je ziet hem in iedere aflevering van de documentaire The Surgeryship terugkomen. Het is een bijzonder aardige man die het direct ziet als er nieuwe verpleegkundigen zijn en dan even een praatje maakt. Hij is ook erg vriendelijk tegen de patienten en legt met engelengeduld uit wat de operatie inhoudt, wat hij gaat doen en wat ze kunnen verwachten. Het maakt iedere keer weer indruk op me.
Inmiddels ben ik wel gewend aan de drukte en herrie op de afdeling. Het gaat er soms luidruchtig aan toe en eigenlijk houdt niemand rekening met een pas geopereerde patient. Het mooie is dat niemand klaagt over lawaai of licht. Moeders met kinderen bemoeien zich met elkaars kinderen en borstvoeding geven gaat gewoon door. Af en toe ligt er een kleintje op de ICU aan de beademing door een bedreigde luchtweg door zwelling maar vaak niet langer dan een dag. Er zit een verpleegkundige naast om iedere beweging te corrigeren en op mijn verhaal van het fixeren van de handen wordt met ontzetting gereageerd. Dat dit nog bestaat! In Amerika is het de gewoonte dat er 2 verpleegkundigen zitten bij patienten met niervervangende therapie en beademing. Dus wij werken echt hard in Delft!
Ik ben benieuwd of er ook witte hechtingen zijn voor een donkere huid. Het is een hele uitdaging om de blauwe hechtingen te vinden en de plastisch chirurg maakt er een echt kunstwerk van, heel fijn en mooi. Mijn collega helpt me door er met een lamp op te schijnen en zo ontdek je soms toch nog ergens een blauw draadje.
Soms zit de patient uren in de spiegel te kijken hoe mooi het geworden is, dat is erg fijn want voor je zelf zou je ook het mooiste willen hebben en hier zijn ze al zo blij dat de tumor weg is.
Het duurt wel even voordat we foto's hebben van de afdeling want zelf mogen we geen foto's maken en de afgdeling communicatie moet ze eerst zien en dan vrijgeven. Maar ik heb er een paar en zal ze bijvoegen. Over 2 weken hebben we een volleybaltoernooi en doe ik mee met gezelligwe meiden. De strategie is dat de bal over het net moet want hij gaat nogal eens de andere kant op. Maar we hebben plezier en dat is ook veel waard. We genieten zeker nog van Afrika en vooral de warmte want de kou in Nederland is vreselijk. We kijken elke dag even journaal en zien dat het binnenkort gaat verbeteren.
Veel liefs uit Cotonou
-
11 Mei 2017 - 18:48
Maarten En Hanna :
Leuk weer om over de afdeling te lezen. Dat mensen daar al zolang wonen! Jullie niet hoor hoop ik:) ik begreep het gedeelte over de werkwijze in Amerika niet helemaal, maar dat moet je maar uitleggen als jullie terug zijn. -
12 Mei 2017 - 11:15
Lida:
Mooi verslag. Fijn dat jullie het naar je zin hebben! Op de foto lijkt Ad wel een chirurg! -
12 Mei 2017 - 22:39
Zwagertje Fred:
Hee luitjes,
Ik had deze week al een paar keer gekeken of jullie of een van beiden al een verslag had geschreven, maar helaas werd mijn geduld op de proef gesteld. Mooi, om weer van jullie te horen. Jullie zien er goed uit en we zien zo dat jullie het naar je zin hebben. Veel arbeidsvreugde toegewenst! Een hug van mij en een kusje van Marlene! -
13 Mei 2017 - 11:51
Steven:
Wat een mooie verhalen en leuke foto's. Heel inspirerend! Ik ben ook wel heel benieuwd naar het wel en wee in de keuken. Gaat oom ad ook nog een column schrijven? Nu onderweg naar Delft voor het bewonderen van de kleinkinderen. Dikke knuffel uit de trein! X -
13 Mei 2017 - 21:20
Tinyvan Groningen:
Hallo Ad en Hennie,
Het is leuk om te lezen waar jullie mee bezig zijn,
Het is voor mij niet helemaal onbekend.Wat je over die dokter schreef is ook heel bijzonder.
Ik denk een mooi voorbeeld voor veel mensen die met hem in aanraking komen.
Hebben jullie nog een beetje gelijke werktijden?Ik zou Ad wel eens bezig willen zien in de keuken,!
Ik wens jullie gezondheid,vreugde in het werk en Gods zegen toe,Cor en Tiny v. Groningen -
14 Mei 2017 - 18:17
Rina Mesman:
Hoi Hennie en Ad, sinds kort ook meelezer. Bijzonder wat er allemaal gebeurd op zo'n schip.
Bewondering voor jullie inzet.
Sterkte met dit mooie werk.
Hartelijke groeten Max en Rina -
15 Mei 2017 - 20:02
Bart Van Der Pot:
Mooi verhaal jongens. Erg leuk om te lezen!
Goed werk.
Alle goeds daar!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
