cleft lips en een gezellige boel

Vandaag heb ik een vrije dag en tijd om iets te schrijven over mijn belevenissen. Ik werk op the Africa Mercy op D-ward, dat is de afdeling met maxfacs (aangezichtsletsel) patienten. Dat kunnen kleine kinderen zijn met schisis (open lip en/of gespleten gehemelte tot volwassenen met grote vergroeingen in het gezicht. Het werken is al weer snel vertrouwd maar de eerste week is mijn hoofd wel vol met al het geluid, gehuil van de kleintjes, muziek en gezang en de vele bezoekers die langs komen. Gelijk met onze aankomst is een baby'tje opgenomen van 11 maanden van 4 kg. Het heeft een open lip en gehemelte en moet geopereerd worden. Helaas is het gewicht zo laag en is hij zo ondervoed dat hier eerste wat aan moet gebeuren. Het is een schatje maar in het begin zo passief. Nu 2 weken later is hij levendig en is al 1 kg aangekomen. Het is de lieveling van de afdeling maar eigenlijk hebben we best veel lievelingetjes! Ik heb ook een intensive care (IC) orientatie gehad want als er een IC patient komt,is dat voor mij met nog een paar collega's. Behalve kinderen natuurlijk. De kinderverpleegkundigen zijn creatief om de kleintjes te vermaken. Zo hebben we veel bellenblazen want dat is ook een goede oefening om lipoefeningen te doen na de operatie. Ballonnen zijn ook favoriet en we hebben een paar loopdriewielers waar ze mee over de afdeling crossen. Bij elke stap die ik maak, moet ik even kijken of er niet 1 achter me zit.
We werken nauw samen met de daycrew. Dat zijn mensen die vertalen voor ons. Sommige mensen spreken Frans maar het meest wordt Wolof gesproken. Na nga def? Magnifi. Hoe gaat het, het gaat goed. De hele dag zijn we bezig om woordjes te leren en de mensen waarderen het enorm als je iets probeert te zeggen in hun eigen taal. De daycrew zijn vaak studenten die nu iets bijverdienen. Leuke vrolijke en lieve mensen. Ze vertalen voor de artsen, verpleegkundigen en bezoekers. Veel Senegalezen zijn enorm groot. Ook veel lange vrouwen.
De eerste week was er een filmploeg van Mercyships Belgie op het schip. Dan wordt een Belgische vrijwilliger gevolgd, in dit geval een anaesthesist. Met deze ploeg is ook een voormalig miss Belgie meegekomen, Ad vond haar nog steeds erg mooi! Zij is een paar keer bij de patienten geweest om hand-en voetmassage te geven. Daar genieten de vrouwen erg van want ze krijgen op dat moment etra aandacht. Sommige mensen krijgen weinig bezoek dus dan is zoiets wel erg welkom.
Onze werkschema's zijn tegenovergesteld van elkaar dus we zijn afzonderlijk op stap geweest in Dakar. Je gaat hier niet allleen de stad in maar met een groep. Ik ben bij Pink Lake geweest (een soort dode zee) waar zoutwinning is en de kleur van het water kan wat oranje rood worden. Erg interessant. Verder heb ik een korte ralley gemaakt door de duinen, een stukje van de Dakar-Parijs route. Dat was geweldig hoewel ik me (later) wel schuldig voelde over het lawaai en de uitstoot in een prachtig natuurgebied. Verder nog het Renaissance monument bezocht, gebouwd door Noord- Koreaanse arbeiders. Op safari in het Bandiapark dus het komt wel goed met de culturele activiteiten. We moeten steeds onderhandelen over de taxiprijs en dan hoor je weer van anderen dat ze veel minder hebben betaald.
Vanaf morgen weer werken en dat is ook wel gezellig. Er hangt een goede sfeer, leuke collega's en soms is het wel aanpoten om je werk af te hebben. Volgende week hopen we weer leuke dingen mee te maken dus dat gaan jullie weer zien. We missen wel een beetje de Sinterklaassfeer hier. Maar dat gaat goed komen! Bij 27 graden mis je de warme chocomelk ook niet zo....
Jullie fijne dagen gewenst, geniet van gezondheid en vooral wees dankbaar voor onze goede gezondheidszorg. ik heb de staking gemist maar mijn collega's hebben mooie acties gevoerd. Bedankt daarvoor.

Groeten van Hennie