feestje
Door: Hennie
12 April 2017 | Benin, Cotonou
Beste allemaal, Wat missen we de lente en onze tuin in bloei! Gelukkig sturen de kinderen veel foto's en kunnen we de ontwikkeling van Noa en Boaz volgen.
Maandag hadden we samen vrij en zijn we de stad in gegaan. Een lekker stukje lopen leek me wel wat maar al snel kregen we last van de zon, 35 graden of zo dus toen we een kerk tegen kwamen, hebben we daar een poosje gezeten om bij te komen. Gelukkig was er ook een propre toilette, je krijgt een stukje papier en een emmer water om over de wc te gooien en dat was wel het propere eraan. Tsja, en als je dan uit een kerk komt staan er altijd wel bedelaars. Wat we eigenlijk nooit doen: ik gaf iets en daarna zijn we lang gevolgd door een stel kinderen, en andere mensen. Uiteindelijk heb ik aan iemand in uniform de weg gevraagd en dat hielp. Daarna rust. Weer iets geleerd! De straten zijn erg druk, veel lawaai en er werd enorm naar me getoeterd!!. Helaas om aandacht te trekken voor een ritje op de brommer.
Op mijn afdeling gebeurt elke dag wel iets waar ik van opkijk. Op zondag is er een kerkdienst waar alle patienten heengaan dus heb je zo een paar uur een lege afdeling. Tijdens die dienst gaven 5 vrouwen een getuigenis over hun herstel van jaren van urinelekkage na een bevalling. Dit zijn de VVF vrouwen en zij zijn geopereerd aan een fistel tussen vagina en blaas. Een vrouw vertelde dat ze tijdens de bevalling 5 dagen heeft geperst omdat ze van de schoonfamilie geen hulp mocht vragen. Door het lange persen worden bloedvaten dichtgedrukt waardoor de bloedtoevoer stopt en er dood weefsel onstaat en daardoor fistelvorming. En met veel verdriet vertelde ze ook dat de baby doodgeboren werd. Een meisje van 20 was urine gaan lekken na een verkrachting 10 jaar geleden en nu helemaal hersteld. De verstoting door de familie en het eindeloos gedokter laat een enorme tragedie zien in het leven van deze vrouwen. Maar nu stonden ze daar en vertelden hun verhaal. Voor deze ceremonie hebben ze een prachtige nieuwe jurk gekregen en stonden ze te stralen.
Op de afdeling is het druk en vooral overvol. We hebben 3 zalen waarvan 1 de ICU is. Jammer genoeg nog geen patienten gehad maar beter natuurlijk.
Soms is er weleens een conflict tussen de caretakers (familie bij de minderjarigen) omdat er een tante bij is die niet zo vriendelijk is tegen een 14 jarig nichtje. En dat vinden de anderen niet terecht, geeft veel discussie en gelukkig kunnen we dan terugvallen op de chaplaincy (geestelijke dienst), zij gaan in gesprek en zorgen dat er weer vrede wordt gesloten tussen de betreffenden.
Het duurt lang voor er rust is op de afdeling. Gisteren had ik late dienst en dan is er rond 22 uur nog dikke pret, lopen de kinderen nog om je heen en wordt er nog gegeten en gedronken voor het slapen.
Kijken jullie nog national geographic, vrijdagavond 21:00 uur. Je krijgt dan een goede indruk van the Africa Mercy.
Gisteren sprak ik Elliot, kaakchirurg uit Amerika. We hadden dezelfde vlucht vanuit Brussel en dan heb je een band! Hij vertelde onder de indruk te zijn van de goede sfeer tussen de chirurgen onderling, geen ego en bijzonder bekwame mensen. Als je voor het eerst als chirurg komt, loop je met de vaste staf mee.
Met Pasen heeft Ad vrij en ik mag werken. het is net of we thuis zijn! Maar er is van alles te doen, je kunt inschrijven om mee te gaan voor een trip dus alleen zijn is niet nodig. Ik ben nog steeds blij met onze hut waar we lekker rustig kunnen zitten.
Zo, dat is het wel weer voor deze keer. Iedereen hartelijke groeten vanuit Cotonou.
Binnenkort zal ik foto's plaatsen van het ziekenhuis.
Groeten van Hennie
Maandag hadden we samen vrij en zijn we de stad in gegaan. Een lekker stukje lopen leek me wel wat maar al snel kregen we last van de zon, 35 graden of zo dus toen we een kerk tegen kwamen, hebben we daar een poosje gezeten om bij te komen. Gelukkig was er ook een propre toilette, je krijgt een stukje papier en een emmer water om over de wc te gooien en dat was wel het propere eraan. Tsja, en als je dan uit een kerk komt staan er altijd wel bedelaars. Wat we eigenlijk nooit doen: ik gaf iets en daarna zijn we lang gevolgd door een stel kinderen, en andere mensen. Uiteindelijk heb ik aan iemand in uniform de weg gevraagd en dat hielp. Daarna rust. Weer iets geleerd! De straten zijn erg druk, veel lawaai en er werd enorm naar me getoeterd!!. Helaas om aandacht te trekken voor een ritje op de brommer.
Op mijn afdeling gebeurt elke dag wel iets waar ik van opkijk. Op zondag is er een kerkdienst waar alle patienten heengaan dus heb je zo een paar uur een lege afdeling. Tijdens die dienst gaven 5 vrouwen een getuigenis over hun herstel van jaren van urinelekkage na een bevalling. Dit zijn de VVF vrouwen en zij zijn geopereerd aan een fistel tussen vagina en blaas. Een vrouw vertelde dat ze tijdens de bevalling 5 dagen heeft geperst omdat ze van de schoonfamilie geen hulp mocht vragen. Door het lange persen worden bloedvaten dichtgedrukt waardoor de bloedtoevoer stopt en er dood weefsel onstaat en daardoor fistelvorming. En met veel verdriet vertelde ze ook dat de baby doodgeboren werd. Een meisje van 20 was urine gaan lekken na een verkrachting 10 jaar geleden en nu helemaal hersteld. De verstoting door de familie en het eindeloos gedokter laat een enorme tragedie zien in het leven van deze vrouwen. Maar nu stonden ze daar en vertelden hun verhaal. Voor deze ceremonie hebben ze een prachtige nieuwe jurk gekregen en stonden ze te stralen.
Op de afdeling is het druk en vooral overvol. We hebben 3 zalen waarvan 1 de ICU is. Jammer genoeg nog geen patienten gehad maar beter natuurlijk.
Soms is er weleens een conflict tussen de caretakers (familie bij de minderjarigen) omdat er een tante bij is die niet zo vriendelijk is tegen een 14 jarig nichtje. En dat vinden de anderen niet terecht, geeft veel discussie en gelukkig kunnen we dan terugvallen op de chaplaincy (geestelijke dienst), zij gaan in gesprek en zorgen dat er weer vrede wordt gesloten tussen de betreffenden.
Het duurt lang voor er rust is op de afdeling. Gisteren had ik late dienst en dan is er rond 22 uur nog dikke pret, lopen de kinderen nog om je heen en wordt er nog gegeten en gedronken voor het slapen.
Kijken jullie nog national geographic, vrijdagavond 21:00 uur. Je krijgt dan een goede indruk van the Africa Mercy.
Gisteren sprak ik Elliot, kaakchirurg uit Amerika. We hadden dezelfde vlucht vanuit Brussel en dan heb je een band! Hij vertelde onder de indruk te zijn van de goede sfeer tussen de chirurgen onderling, geen ego en bijzonder bekwame mensen. Als je voor het eerst als chirurg komt, loop je met de vaste staf mee.
Met Pasen heeft Ad vrij en ik mag werken. het is net of we thuis zijn! Maar er is van alles te doen, je kunt inschrijven om mee te gaan voor een trip dus alleen zijn is niet nodig. Ik ben nog steeds blij met onze hut waar we lekker rustig kunnen zitten.
Zo, dat is het wel weer voor deze keer. Iedereen hartelijke groeten vanuit Cotonou.
Binnenkort zal ik foto's plaatsen van het ziekenhuis.
Groeten van Hennie
-
13 April 2017 - 10:09
Maurice:
Mooi verslag Hennie, ben benieuwd naar de foto's!
Klinkt toch wel heeel anders t.o.v. de situatie hier. Neem aan geen flex-dienst of voorbehouden handelingen?
Groeten, Maurice -
13 April 2017 - 21:23
Margot:
Leuk om je verhalen te lezen Hennie! -
14 April 2017 - 22:38
Zwagertje Fred:
Mooi uitgebreid verslag. Ik ben benieuwd of je dit drie maanden gaat volhouden. Het is wel mooi om zo van jullie wel en wee op de hoogte te blijven!
Goede Paasdagen toegewenst! -
15 April 2017 - 12:26
Paul En Dicky:
Mooi om jullie eerste ervaringen te lezen, wat een belevenissen. Nog van harte gefeliciteerd met Elise ! :-). We wensen jullie ook daar hele goede Paasdagen toe , in gedachten en gebeden met jullie verbonden! -
17 April 2017 - 14:00
Neef Steven:
Wat een verhalen zeg. Indrukwekkend en verdrietig wat al die vrouwen doormaken, maar wat gaaf dat jij er mag zijn voor ze. Veel liefs vanuit een fris lenteholland! X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
