Mooie mensen

Lieve allemaal,

Heel lang geleden werkte ik op de kinderafdeling bij zuster Bep waar ik bang voor was. Nooit meer babies voor mij, dacht ik toen maar nu zit ik er midden in. Gelukkig krijg ik de iets grotere onder mijn hoede en oefen ik mijn omaschap op de kleintjes. Blessing is een prachtig meisje met parmantige staartjes en geweldige ogen. Zij komt voor het herstel van haar gespleten lip en open gehemelte. Het voeden gaat maar lastig want het loopt er allemaal langs, gelukkig heeft ze een toegewijde moeder die met veel geduld het eten geeft. Dokter Kurt komt langs om uitleg toegeven aan de moeder. Het is al een oudere dokter uit Zuid-Afrika die het leuk vindt om Afrikaans tegen mij te praten. Met veel geduld vertelt hij de moeder wat hij gaat doen en dat hij niet het hele gehemelte kan repareren omdat ze zo klein is. Wanneer kan het wel? Als het schip weer komt over een paar jaar. De moeder berust hierin en is al blij als het gezichtje weer gaaf wordt. En dat is heel mooi geworden. Thierry is een jongen van 20 met een enorm gezwel op zijn linkeronderarm, driekwart voetbal hangt eraan. De vraag is of de arm behouden kan blijven. Er zijn veel gesprekken geweest met de chaplaincy omdat hij niet verwacht had dat het zo erg was. De vraag was hoe het weefsel onder de tumor eruit zal zien. Vannacht zag ik hem weer en zwaaide hij met zijn linkerhand. Dan ben je wel heel blij voor zo'n jongen. Het mooie is dat een Nederlandse chirurg hem heeft geopereerd. Het is nog onduidelijk wat voor soort gezwel het gaat, gegroeid in 7 jaar.
En Ismaïla, een 15 jarige jongen met een enorm gezwel in zijn gezicht. Hij is geopereerd en het is al zoveel beter dan eerst. Helaas is er een infectie opgetreden en spoelen we zijn wond en stoppen er gaas in. Het is heel pijnlijk maar hij draagt het dapper. Hij kan heel mooi portret tekenen en ik hoop dat hij mij ook nog wil tekenen. Onder de 18 jaar is er altijd een caregiver bij en bij Ismaïla is zijn moeder al een paar weken op het schip. Bijzonder stijlvol geklede dame die goed op hem let en waar ik gezellig Frans mee kan praten.
En zo kan ik dus wel door gaan, zoveel verhalen en leed maar ook veel moed om door te gaan.
Als een patiënt voor de operatie gehaald wordt, vraagt de anaesthesie assistent of hij mag bidden voor de patiënt. Dat is heel bijzonder om mee te maken en zorgt ervoor dat je zo anders naar deze mensen kijkt. Bidden voor herstel en rust om je leven in Gods handen te leggen. Ik merk dat ik de hele dag aan ze denk en soms even ga kijken hoe ze na de operatie zijn. Laatst was daar toch opeens de echte IC patiënt aan de beademing en dat maakt het ook heel interessant.
Om 14 uur gaan we naar buiten en 2 dames gaan voor het eerst met de lift omdat trap lopen pijnlijk is. Dat was wel grappig, heel stil waren ze en met grote ogen voelde ze dat de lift in beweging kwam.
Ik ben nog een dagje uit geweest naar een eilandje waar je lekker kunt zitten en eten. Niets bijzonders en toch weer wel. Eerst een lange rit met de bus langs de zee over een weg met kuilen en dan opeens valt je iets op: je hoort alleen vogeltjes en stilte. Op het schip is altijd geluid, de motor en de airco.
De oogoperaties zijn afgesloten en ik ben bij the celebration of sight geweest. Dit is een feest waar veel gezongen wordt en gedanst en mensen geven een getuigenis over hun genezing. Mensen zijn op hun mooist aangekleed en kunnen weer verder met hun leven. God is hier aanwezig en mensen danken voor genezing.
Na het werk springen we even het zwembad in en wij zitten vaak op dek 8 te kijken naar de bedrijvigheid in de haven. Morgen beginnen we aan de vierde week. Het gaat zo hard! Groeten uit Cotonou.